А за вакном счарнелыя галіны
Старой, як гэты сьвет, рабіны
Гайдаюцца на цёплых хвалях ветру.
Са стрэх прагнутых мокры сьнег спаўзае
І цішыню на шоргат разьдзірае,
Ныраючы спалохана ў паветра.
На падваконьніку вазон красуе,
І кветачка ягоная ратуе
Мяне ад распраклятай адзіноты.
А за вакном счарнелыя галіны,
І я цябе чакаць штодня павінны,
Нібы збавеньня ад зімы й самоты.
|
|
